با توجّه به اهمیت نقش زنان به عنوان نیمی از جامعه و مشارکت آن ها به عنوان یکی از مولفه های مهم توسعه پایدار، مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر کیفیت آموزش و توانمندسازی مهارتی کارآموزان زن استان بوشهر طی بازه زمانی 96- 1395 انجام شده است. این پژوهش از لحاظ ماهیت کمّی ، از نظر هدف کاربردی و از لحاظ نحوه گردآوری داده ها جزء تحقیقات توصیفی – پیمایشی محسوب می شود. ابزار گردآوری اطلاعات دو پرسشنامه های محقق ساخته بود که پرسشنامه اوّل شامل 15 سوال برای سنجش توانمندی و پرسشنامه دوّم با 18 سوال برای سنجش ویژگی های شغلی و مهارتی کارآموزان طراحی گردیده بود. روایی پرسشنامه با اعتبار صوری توسط متخصصين و اساتيد مورد تأیيد قرار گرفت و پايايي آن با آلفاي كرو نباخ 89/0 به دست آمد.
جامعه آماری شامل 200 نفر از کارآموزان رشته های مختلف آموزشی استان بوشهر و حجم نمونه با استفاده از جدول مورگان 168 نفر تعیین گردید. نتایج حاصله حاکی از آن است که دوره های آموزشی مهارتی در مراکز دَیِّر و جَم شامل سه عامل: اثرات روانی، اثرات شغلی و مهارتی، شایستگی و خودباوری با واریانس 07/66 بود. بر اساس نتایج رگرسیون گام به گام چهار متغیر مستقل به مدل وارد شده که شامل افزایش قدرت دانش، آگاهی در رابطه با رشته آموزشی ، افزایش انگیزه جهت شرکت موثر در دوره و افزایش قدرت اتکا به خود بوده است و توانسته اند 3/92 درصد تغییرات توانمندسازی مهارتی و تضمین کننده ی کیفیت آموزش های فنی و حرفه ای کارآموزان زن را ایجاد نمایند.
واژگان کلیدی: توسعه پایدار، عوامل تضمین کیفیت آموزش، توانمندسازی مهارتی،آموزش فنی و حرفه ای.