امروزه در روند رو به رشد و تکامل جوامع و ملل، فراهم بودن «اطلاعات» در زمینه ‌های گوناگون حیات آن جامعه، هم یک نیاز درجه اول و هم یک الزام میهنی است. تجزیه و تحلیل هوشمندانه داده‌ها و اطلاعات گسترده و بی‌شمار و نتیجه‌گیری صحیح از آن ها در قالب سیستم ‌های مختلف اطلاع‌رسانی در چند دهه اخیر در جهان رشد بی‌سابقه‌ ای را نشان داده و توجه برنامه‌ریزان، مدیران و مجریان امور را به این سیستم‌ها جلب نموده است (جمور و همکاران، ۱۳۸۶).

تاثیر استفاده از اطلاعات مکان محور در مدیریت منابع کشور با بکارگیری توان و نقش فناوری های نوین نظیر سنجش از دور (RS) و سامانه‌ اطلاعات جغرافیایی (GIS) بر کسی پوشیده نمی باشد و کمتر بانک اطلاعاتی را می توان نام برد که حداقل بخشی از اطلاعات آن به گونه ا ی به مکان وابسته نباشد. با این روش تجمیع کلیه اطلاعات مکانی و توصیفی بصورت نقشه و جداول میسر شده و امکان بروز رسانی اطلاعات تسهیل و تسریع می گردد و از طرفی امکان تجزیه و تحلیل لایه های اطلاعاتی تهیه شده و پشتیبانی جهت تصمیم گیری های واقعی بر اساس داده های مکانی میسر می گردد (کرمی و همکاران، ۱۳۹۰).

سیستم اطلاعات جغرافیایی دارای یک نمایش تصویری از پدیده ‌های مکانی می‌ باشد که توسط یک بانک اطلاعات توصیفی و غیر توصیفی- مکانی قوی پشتیبانی شده و امکان تجزیه و تحلیل ‌های فضایی را فراهم می‌ کند. به همین دلیل بستر مناسب، کارا، انعطاف‌پذیر و در عین حال پیشرفته‌ ای برای تولید نقشه ‌های موضوعی و اطلس ‌های جامع می‌ باشد.

بر همین اساس خروجی ‌های “طرح امکان‌سنجی کشت محصولات کشاوری کشور“، که بستر اصلی تحقق آن ها سامانه‌ی اطلاعات جغرافیایی بوده است؛ و شامل ظرفیت‌سنجی مناطق مختلف کشور از نظر قابلیت کشت محصولات اساسی زراعی و باغی می‌ باشد؛ در مقام نمایش و ارائه نیز ضمن بهره‌مندی از بستر سیستم اطلاعات جغرافیایی و انجام یک‌سری اقدامات تکمیلی، در قالب «اطلس‌ ملی ظرفیت ‌های کشت زراعی و باغی کشور» بصورت چند رسانه‌ ای و رقومی ارائه گردیده است.